Czy czekać na cud? 2007-09-16
02:24:00

Ciekawy artykuł Marcina i kilka rozsądnych komentarzy skłoniły mnie do dorzucenia swoich „trzech groszy” na temat funkcjonowania dobrzańskiego klubu.

Komentarze dotyczące funkcjonowania klubu, pojawiające się w zasadzie od powstania strony internetowej „Dobrzanki” (a i oczywiście wcześniej w dyskusjach werbalnych) dążą do jednego wniosku: „Nasz klub może funkcjonować sprawnie tylko wtedy, gdy w zarządzie będą osoby mające czas i chęci”. Można się domyślać, że wszyscy się zgadzają, iż do tych dwóch elementów należy dodać trochę większą niż podstawową znajomość zasad funkcjonowania klubów sportowych i naszych lokalnych (gmina, OZPN) realiów.

Zapewne gdyby znalazło się kilka osób dysponujących takimi cechami to byłoby super, póki co jednak trudno chyba o chociaż jedną. Owszem, co jakiś czas pojawia się ktoś z wolnym czasem i chęciami, zanim jednak jego wiedza i umiejętności osiągną odpowiedni poziom zaczyna zwykle brakować, któregoś z tych pierwszych elementów... No cóż ośmielam się stwierdzić, że jest to normalne, dziwne byłoby gdyby było inaczej. Owszem zdarza się, ale są to właśnie wyjątki.

Wśród osób mających potencjał by zostać dobrymi działaczami czy prezesem zwykle jest tak, że póki się uczą, studiują czasu by się trochę znalazło, zapału nie brakuje tylko trochę więcej wiedzy i umiejętności i byłoby OK. Gdy poziom wiedzy i umiejętność jest całkiem spory nagle okazuje się, że to czas rozpoczynania pracy zawodowej, zakładania rodziny itp. I co? Ano zapał jest, wiedza też tylko z czasem krucho. Mija kolejnych naście lat, dzieci odchowane, sytuacja zawodowa stabilna, czasu znowu by się trochę znalazło tylko zapału jakby mniej. „Użerać się z wszystkimi? Po co mi to?”. Przypomnijcie sobie, kogo mamy w zarządzie. Nie wiem jak wy, ale ja każdą z tych osób bez problemu mogę zakwalifikować do któregoś etapu „rozwoju osobowego działacza”, że tak sobie pozwolę to nazwać. Gdyby udało się w zarządzie doprowadzić do efektu synergii, czyli takiego połączenia pozytywnych cech poszczególnych osób (od jednego czas, od drugiego zapał itd.), które daje wypadkową przewyższającą zwykłą sumę to mielibyśmy w Dobrej pierwszą ligę! No dobrze, trochę przesadziłem, ale piątą ligą też byśmy nie pogardzili. A prędzej czy później jakiś dobrzanin i tak by do 1 ligi trafił. Ale cuda zdarzają się rzadko i jak dotąd nie w Dobrzance.

Sytuacja na pozór beznadziejna. Bo chyba tak trzeba określić stan czekania na cud, na prezesa z czasem, zapałem i wiedzą, który potrafiłby pociągnąć i zmobilizować innych - w zarządzie i nie tylko! No właśnie „i zmobilizować innych”, bo ten idealny prezes o tym wie, ale wiemy, choć często zapominamy, i my, że to nie on ma wszystko zrobić. On ma „tylko” zrobić, żeby wszystko było zrobione.

No dobrze, ale ustaliliśmy (jeśli się ze mną zgadzacie), że taki prezes to cud. Jeśli się kiedyś trafi to super, na razie jednak trzeba nauczyć się żyć bez cudu. Jak? Jak najsprawniej.

Pewnie rozwiązań jest wiele, w końcu są kluby funkcjonujące bez idealnych prezesów znacznie lepiej niż Dobrzanka. Ja chciałbym was zainteresować jedynym rozwiązaniem, jakie przychodzi mi do głowy. Otóż, jak zapewne się domyślacie uważam, że funkcjonowaniem klubu powinna kierować osoba mająca do tego chęci, czas i umiejętności.

- Zaraz, zaraz, przecież przed chwilą napisałeś, że taki prezes to cud.

No cóż może i cud, ale:

1. Wcale nie napisałem, że kierować klubem musi prezes

2. Może przyjąłem błędne założenia

ad1. Zwał jak zwał, ale i w biznesie i w polityce i w sporcie występuje ciało kolegialne, czyli zarząd (rada nadzorcza, sejm), które (zwykle z jakimś prezesem lub np. marszałkiem) wytacza kierunek działań, kontroluje czy dana organizacja w tym kierunku zmierza i jeśli nie, to czyniąca odpowiednie korekty oraz dyrektor, premier czy, na przykład w sporcie, menedżer.

Może po części jest to tylko kwestia nazewnictwa. Jednak taka z pozoru drobna zmiana nazewnictwa pociąga za sobą brzemienne następstwa. Podstawowym jest to, że już nie potrzebujemy idealnego prezesa, czy idealnych członków zarządu. Wystarczy, choć to wcale niemało, grono osób umiejących współpracować ze sobą i ofiarujących w tej pracy to, co mają (jeden więcej czasu, inny zapału, jeszcze inny wiedzy).

- No dobrze, ale omnibus i tak jest potrzebny, tylko, że teraz to ma się nazywać nie prezes a menedżer.

Otóż to. A wiecie co ta drobna zmiana daje? Pozwala zmodyfikować nieco założenia. (ad. 2).

Otóż chcemy, aby nasz menedżer miał czas zapał i wiedzę. Wydaje mi się, że przed osiągnięciem pewnego wieku (wcale nie musi to być 50 lat, ale dajmy na to jakieś 25) pewnej wiedzy i umiejętności nie sposób nabyć, z kolei po przekroczeniu innego wieku niemal nie sposób wykrzesać z siebie wystarczającego entuzjazmu i zapału. Pozostają więc osoby w wieku, że się tak wyrażę, pośrednim. Im jednak najczęściej doskwiera brak czasu. Jest to jednak brak, który można wyeliminować. Czasu brakuje dlatego, że się go przeznacza na coś innego. Niekoniecznie na to co się lubi. Wiadomo, czas zamienia się na pieniądze potrzebne do życia. A więc? Tak, trzeba menedżerowi zapłacić. Niech będzie to dla niego sposób zarabiania na życie. Wiem, pieniędzy też nie ma. Jednak pieniądze można zdobyć a prezes idealny jest cudem, który może się trafić, ale zwykle się nie trafia.

Nie wiem jak wy, ja póki nikt nie wymyśli niczego lepszego, pozostaję przy swoim.

Wybierzmy zarząd, którego członkowie nie będą musieli załatwiać autobusów na przejazdy czy płacić za żółte kartki. Najważniejszym jego zadaniem będzie znalezienie menedżera, pilnowanie by ten dobrze robił co do niego należy i ewentualnie w działaniach tych go wspomagał. Bo członek zarządu może za tę niemal przysłowiową już kartkę zapłacić, ale przypilnować tego musi menedżer.

Znaleźć dobrego menedżera będzie trudno, ale wierzę, że wspólnymi siłami się uda. Menedżer musi zarabiać, co najmniej przyzwoicie. Myślę, że ok. 3tys. zł brutto za pracę na cały etat. To spore (jak na nasz klub) pieniądze. Może więc na początek, zatrudnić na pół etatu, np. na 3 miesiące i za główne zadanie postawić zdobywanie sponsorów. Uda się - zostaje na stałe. Nie uda się - wcale nie był taki dobry.

A my? Nasza rola niech nie ogranicza się do wyboru zarządu. Zastanówmy się, co my możemy zrobić lub raczej robić (bo ważniejsze od jednorazowych akcji jest działanie długofalowe) dla Dobrzanki. Może ktoś podejmie się liczenia żółtych kartek. Odpowiedzialny za to żeby były policzone niech będzie menedżer, ale liczyć może np. Tomek. Co za problem podejść po każdym meczu i spojrzeć do protokołu? Jeśli nie może spojrzeć niech poprosi kolegę lub ostatecznie naszego menedżera.

Myślę, że jest sporo osób, które odpowiedzialnie podjęłyby się jakiegoś takiego niezbyt pracochłonnego zajęcia, ale nie wie, co jest do zrobienia. Może więc wspólnie na stronie internetowej zróbmy listę prac koniecznych w klubie. Umiemy narzekać po fakcie, że coś było nie zrobione, zastanówmy się przed faktem, co trzeba robić.

Inna, już szczegółowa kwestia dotycząca pieniędzy. Od zawsze przyjęto w Dobrej, że biletów wstępu na mecze się nie sprzedaje. I słusznie. Ale gdyby na przykład w 60 minucie meczu, wyraźnie oznaczeni bileterzy przeszli wkoło boiska sprzedając bilety za „co łaska” na premię dla trenera za dany mecz? A nóż by chwyciło.

Pozdrawiam

Dodane przez: Henryk Stokłosa, wyświetleń: 2640, Skomentowano 38 razy

 Dodaj komentarz powrót